Résumé
In dit artikel onderzoekt de auteur welke normen en beelden i.v.m. vrouw, huwelijk en moederschap naar voor komen in de belerende geschriften uit het Karolingische Frankrijk. Zij komt daarbij tot de onverwachte bevinding dat 'misogynie', letterlijk 'vrouwenhaat' maar ook ruimer gebruikt in de betekenis van een negatieve houding tegenover de vrouw als sekse, hier niet voorkomt. De verklaring hiervoor zoekt de auteur in het feit dat twee mogelijke voedingsbodems van misogynie nl. een bedreigd patriarchaat en schuldgevoelens en frustraties rond seksualiteit in de Karolingische periode onbestaand blijken. Enerzijds behoefden de begrippen 'vrouw' en 'moederschap' niet negatief te worden gekleurd, omdat meisjes, die als oblaat naar het klooster kwamen, niet tot het religeuze leven moesten worden aangezet. Anderzijds leefden Karolingische religieuzen vaak van kindsbeen af in exclusief mannelijk gezelschap zodat zij misschien de vrouw niet als verleidster ervoeren, terwijl seksuele behoeften mogelijkerwijze een uitlaat vonden in homoseksualiteit en pederastie. Steunend op de psycho-analystische gedachte dat 'biologische' jongens ook 'cultureel' man worden door identificatie met de vader en devaluatie van de moeder, vraagt de auteur zich bovendien af of kinderen die zich identificeerden met mannen die in een ridderssamenleving misschien meer op moeders dan op vaders geleken, als volwassenen ook daarom minder mannelijk werden.