Résumé
Tal van Europese landen hebben reeds hun wetgeving aangepast om op het gebied van de rechtsregeling van de naam tot een grotere gelijkheid van mannen en vrouwen te komen. Hoe zit het echter met de naamgeving in de Belgische wetgeving ? De auteur gaat na waaruit in België het naamrecht gegroeid is, welke consequenties dit meebrengt voor de positie van de man en de vrouw en zij overloopt de wetsvoorstellen die in dit verband de laatste jaren op tafel werden gelegd. Zelf pleit de auteur voor de toekenning van een dubbele familienaam waarbij aan de meisjes eerst de familienaam wordt gegeven van de moeder en aan de jongens eerst de familienaam van de vader (of omgekeerd) opdat de naam van de moeder niet verloren zou gaan in de tweede generatie. Omkering van het huidige systeem zodat de overdracht van de naam van de moeder de regel zou worden, vindt de auteur geen goed idee. Een modern gezin moet immers kunnen rekenen op de volledige betrokkenheid van de man.